Rozdział 53

Przekonanie Darrena by przeniósł Alison i Kevina z powrotem do miasta nie było tak trudne jak namówienie na to Chrisa. Uporczywie się sprzeciwiał by sami nie przechadzali się po osiedlu jakby nic się nie stało. Chciał pójść razem z nimi, ale na to nawet Darren nie wyraził zgody. Chris może czuł się już lepiej, ale nadal był wyczerpany, a jego kondycja fizyczna została mocno nadszarpnięta.  

Po kilkunastu minutach spędzonych na bezustannym zrzędzeniu i namawianiu postanowił ustąpić, jeśli tylko wrócą szybko do hotelu, w którym mieszkali. Po trzech złożonych obietnicach w końcu mogli zostać w spokoju przeteleportowani. Było to tak samo nieprzyjemne jak za pierwszym razem. Żołądek podchodził Alison do gardła i kiedy już myślała, że zwróci wszystko co dzisiaj zjadła, spotkała się z chłodną nawierzchnią jezdni. Siła upadku była tak silna, że przez chwilę musiała walczyć o oddech. Jak już powietrze dostało się do jej płuc, powoli wstała. Kevin pozbierał się znacznie szybciej. Kiedy ona gramoliła się z ziemi on już stał wyprostowany i z dziwnym wyrazem twarzy patrzył na kamienicę.

- Ja tutaj mieszkam? - zapytał z odrazą

- Wierz lub nie, ale wolałeś skromne cztery kąty od bogatej rezydencji. - wykaszlała patrząc na stary budynek. -Chodź. - kiwnęła głową po czym oboje ruszyli w stronę drzwi.

W kilka minut pokonali schody i stanęli na klatce tuż przed drzwiami. Ku zaskoczeniu i uldze Alison nie były oblepione żółtą, policyjną taśmą. Coś jednak jej nie pasowało. Nie potrafiła określić co dopóki nie nacisnęła na klamkę.

- Słyszysz to? - spytał

Potwierdziła kiwnięciem i z rozmachem otworzyła drzwi. Nie byli sami. Była w stanie usłyszeć szybkie, łomoczące bicie serca. Jedną ręką otworzyła drzwi sypialni i krótkim spojrzeniem zorientowała się, że jest pusta. To samo zrobiła z łazienką. Dopiero jak wyszła zza rogu do salonu coś śmignęło jej przed oczami. Instynktownie uniosła rękę, chwytając czyiś nadgarstek. Mocno szarpnęła okręcając napastnika tyłem do siebie i gwałtownym ruchem przygniatając go do ściany. Sama była zaskoczona swoją szybkością i siłą. Wszystko to było wzmocnione od czasu przemiany. Nie mogła twierdzić, że jej się to nie podobało.

- Au! Puść mnie! - usłyszała piskliwy głos.

- Olivia? Co ty tutaj robisz? - spytała gniewnie tylko odrobinę poluźniając swój chwyt. Dziewczyna nie odpowiedział tylko zaczęła się szarpać próbując uwolnić. - Odpowiedz!

- Puszczaj mnie, Alison! - zażądała

- Odpowiedz! - syknęła mocniej przyciskając ją do ściany

- Hej! - zareagował Kevin – Może powinnaś trochę zluzować.

- Pozwalasz na to Kevin? - pisnęła szukając u niego ratunku.

- Nie licz na to. - warknęła Alison. Odsunęła się kilka kroków pociągając blondynkę za sobą. - Siadaj! - rozkazała popychając ją na fotel.

Pozbawiona równowagi upadła na siedzenie i lekko drżąc odwróciła się do nich przodem. Alison omal się nie cofnęła widząc jej bladą twarz. Wyglądała jakby nie spała od kilku nocy. Oczy miała zaczerwienione i podkrążone, co było widać mimo warstwy podkładu.

- Co tutaj robiłaś? - spytała już mniej wrogim tonem

Olivia przez chwilę wpatrywała się w nią z jawną złością po czym jej twarz się rozluźniła, a oczy nagle posmutniały.

- Ukrywam się. - odparła zachrypnięta

- W tym bajzlu? - spytał Kevin, nadal oszołomiony rozglądając się po zagraconym i zdemolowanym pomieszczeniu

- Przed Juanem? - spytała twardo Alison. Była przestraszona własnym chłodem, ale miała pewne bardzo niemiłe przeczucie co do roli Olivii w tym wszystkim. - Co robiłaś na zebraniu w Północnym Stadzie? Nie wykręcaj się bo widziałam cię tam na własne oczy.

- Szukałam pomocy. - odpowiedziała unikając jej spojrzenia

Alison gwałtownie ścisnęła obręcze jej fotela przysuwając się do niej bliżej. Przestraszona Olivia próbowała się cofnąć, ale uniemożliwiało jej to oparcie.

- Szukałaś pomocy przed własnym bratem? - drążyła cichym, pełnym furii głosem – Dziwny zbieg okoliczności, że chwile potem on się tam pojawił, nie sądzisz?

- Nie miałam pojęcia, że on tam będzie. - spanikowana zaprzeczyła głową

- Brednie! - krzyknęła – Wskazałaś mu to miejsce! Byłaś cholernym szczurem! Wiesz, ile niewinnym osób zginęło?!

- Alison! - Kevin raptownie złapał ją za ramiona i odciągnął na bok. - Co ty wyrabiasz? Nie możesz tak na nią naskakiwać. Nie widzisz, że ledwo trzyma się kupy.

Alison nawet nie patrząc na dziewczynę głośno westchnęła i uniosła ręce w geście poddania. Jak tylko upuścił ręce, powoli wyszła do kuchni.

- Wszystko w porządku? - spytał Olivii

Ta tylko słabo pokiwała głową. Z jej oczu płynęły łzy. Nadaremnie próbowała je powstrzymać.

Alison nie miała pojęcia dlaczego jest taka zła, ale nie kupowała tej gry. Zdeterminowana chwyciła jeden z kuchennych noży i zanim ktokolwiek zdążył zareagować doskoczyła do dziewczyny. Fotel się przewrócił, a one obie poleciały na podłogę. Alison sprawnie przycisnęła kolana do ramion Olivii i trzymając nóż na jej gardle, warknęła.

- Gadaj, dlaczego to zrobiłaś?

- Alison... - zaczął zdumiony Kevin

- Nie wtrącaj się. - przerwała mu nie odwracając wzroku od przerażonych oczu Olivii – Nie widziałeś co tam się wydarzyło.

- Zostaw mnie w spokoju. - poprosiła

- Podobno miałaś nam pomagać. Zgłosiłaś się do nas jak tylko twój chory braciszek zaczął świrować, a teraz kiedy on zabija niewinnych ty stoisz u jego boku? Jesteś tak samo nienormalna jak on.

- To ty masz szaleństwo w oczach. - odparła – Myślisz, że popieram to co on robi? Musiałam mu pomóc. Zabił naszego ojca, a teraz grozi matce. Jeśli bym się mu sprzeciwiła zgładziłby ją, albo zamienił w tego potwora. Nie miałam wyboru. - głos jej się załamywał.

- Co on planuje?

- Nie wiem. Przysięgam, że nie wiem.

- Dlaczego tworzy te demony? - nie ustępowała

- Nie wiem, Alison. Błagam cię, musisz mi uwierzyć.

- Gówno prawda! Musisz coś wiedzieć. Myśl! Jaki jest jego cel? Czego się boi? Ma jakiś słaby punkt?

Łzy spływały strumieniami z jej oczu. Płakała niczym dziecko, starając się odwracać wzrok. Nagle zesztywniała i z szeroko otwartymi oczami spojrzała na Alison.

- Ty. - szepnęła – Ty jesteś jego jedyną słabością.

Alison z wrażenia upuściła nóż. Zszokowana wyprostowała się schodząc z Olivii i zupełnie pozbawiona sił oparła się o ścianę.

- Tylko ty jesteś w stanie to zakończyć, Alison. - ciągnęła Olivia, nadal spoczywając na podłodze. Uniosła się do postawy siedzącej i ze smutkiem na nią spojrzała – Nie wiem dlaczego, ale to ciebie pragnie najbardziej. Boi się o ciebie bardziej niż o własną rodzinę.

- Dlaczego? - spytała bezradnie – Czym różnie się od pozostałych?

- Że niby ten gość rujnuje świat, bo się w tobie zakochał? - zagaił Kevin lekko zdezorientowany

- Nie. - zaprzeczyła twardo Olivia – On nie zna pojęcia miłość. Już nie. Ta czarownica zabrała wszystko co w nim dobre. On pragnie cię bo wie, że jesteś inna. - Alison nagle odwróciła głowę w jej stronę – On wie, że nie jesteś wilkołakiem. Myślę, że wiedział to jeszcze przed tobą.

- Jak?

Olivia przysunęła się do niej bliżej i ujęła jej dłoń. To było zachowanie, którego Alison w ogóle się po niej nie spodziewała i to nie tylko dlatego, że przed sekundą przykładała nóż do jej gardła. One nigdy za sobą nie przepadały. To, że teraz patrzyła na nią z niemal współczuciem świadczyło o tym jak bardzo sytuacja była beznadziejna.

- Nie wiem co on planuje, ale ty jesteś ostatnim elementem tej układanki. Gra toczy się o coś wielkiego, ale nie wiem co to jest. Jest jednak osoba, która pragnie tego samego, która jest jedyną rywalką Juana.

- Aeirin? - zdziwiła się Alison.

Olivia smutno skinęła głową.

- To wszystko jest jakieś chore. - stwierdził Kevin – Zaczynam się cieszyć, że nie mam bladego pojęcia o czym mówicie. - Olivia zaskoczona odwróciła głowę w jego stronę, na co wyjaśnił. - Straciłem pamięć. - Ostentacyjnie poklepał się po głowie.

- Co? - uszło z niej powietrze

- Aeirin coś mu zrobiła. - westchnęła ciężko Alison. - Zamieniła jego wspomnienia w stertę kurzu po czym wciągnęła je odkurzaczem. Sytuacja jest, więc tak bardzo do dupy jak wszyscy myślimy.

- Dlaczego? - wzburzyła się – Nie możemy tak tego zostawić. Musimy działać.

Alison czuła się jakby ktoś spuścił jej niezły łomot. Nie miała siły, ani ochoty myśleć o strategii, o Juanie, ani o całej serii złych zdarzeń. Była wyzuta z energii. Miała dziwne wrażenie, że mają już tak przesrane, że nic nie da się z tym zrobić. Podpierając się ściany, mozolnie wstała i lekko przygarbiona ruszyła w stronę wyjścia.

- Alison? - zawołali ją oboje w tym samym momencie

- Róbcie co chcecie. Ja mam kogoś z kim muszę się spotkać.

Nie wiedziała skąd ten nagły brak przejmowania się czymkolwiek. Było zbyt wiele spraw, o których trzeba by było pomyśleć, zbyt wiele rzeczy do zrobienia. Każdy problem zwyczajnie zniknął z jej umysłu, pozostawiając jeden cel. Kelly.